HIV/AIDS en wettelijke verantwoordelijkheid

Richard Schmidt is een arts uit Louisiana, VS, die beschuldigd was van het infecteren van zijn minnares Janice door haar te injecteren met HIV+ bloed van een van zijn patiënten. Janice voerde aan dat Schmidt haar had geïnjecteerd als wraakactie nadat ze geprobeerd had de relatie te beëindigen.Wetenschappers waren in staat vast te stellen dat een patiënt van Schmidt zeer waarschijnlijk de bron was van de infectie. Schmidt werd schuldig bevonden en veroordeeld tot 50 jaar gevangenisstraf.

Juni 2004 werd Morat schuldig bevonden volgens de wetgeving over vergiftiging (Frankrijk heeft geen specifieke anti-HIV wetten) vanwege het verhullen van zijn status aan twee vrouwen die allebei HIV+ werden. Hij werd veroordeeld tot 6 jaar gevangenschap. Femmes Positives is een Franse groepering die lobby’t voor een wet die specifiek gaat of HIV-infectie zodat ze het recht krijgen voormalige minnaars te kunnen vervolgen.
Deze twee factoren hebben in Frankrijk een enorm debat aangezwengeld over de vraag of mensen die HIV+ zijn door de wet als “slachtoffer” of als “misdadiger” gezien moeten worden. Of dat het traditionele beginsel van “gedeelde verantwoordelijkheid” moet blijven bestaan.

Maart 2005 werd Dica in Groot-Brittannië schuldig bevonden aan roekeloos (eerder dan opzettelijk) zwaar lichamelijk letsel tegen twee vrouwen. Hij beweerde dat de vrouwen volledig ingestemd hadden om onveilige seks met hem te hebben. De eiser echter pleitte dat hij de vrouwen actief had overgehaald om geen condooms te gebruiken, ondanks dat hij wist dat hij HIV+ was. Hij liet de ander geloven dat hij HIV-negatief was en een rijke alleenstaande advocaat, terwijl hij HIV+, werkloos en getrouwd was en kinderen had. Hij kreeg 4,5 jaar gevangenisstraf.

Mei 2005: een moeder uit Hamilton, Canada werd strafbare nalatigheid met zwaar lichamelijk letsel tot gevolg ten laste gelegd, na het weigeren van prenatale en postnatale zorg en na het negeren van adviezen die ervoor hadden gezorgd dat haar baby geen HIV zou hebben gekregen. Na de geboorte van een gezonde baby in 2003, werd de vrouw weer zwanger in 2004 en ze veranderde van zorgverzekeraar. Ze vertelde haar nieuwe artsen niet dat ze HIV+ was, dus haar baby kreeg niet de noodzakelijke medische zorg. Ondanks dat ze haar eerste baby geen borstvoeding heeft gegeven op advies van haar arts, heeft ze dat bij het tweede kind wel gedaan. Hierdoor kreeg deze baby wel HIV.

Juni 2005 werd Dalley, een Nieuw Zeelander, veroordeeld voor strafbare overlast nadat hij onveilige seks had met zijn vriendin en zijn status onvermeld liet. Zij bleef HIV-negatief, maar ze vertelde in eerste instantie aan Dalley’s familie dat ze positief was. Ze gaf later toe dat ze gelogen had, maar de telastlegging ging wel door vanwege de aangevoerde mentale stress en trauma die zij heeft geleden nadat ze had ontdekt dat haar vriend HIV+ was. Dalley werd veroordeeld tot 300 uur TBS, zes maanden toezicht en $1000 boete voor de onkosten van zijn vriendin voor counseling en andere uitgaven.

In juni 2005 werd het Canadese Rode Kruis voor de rechter gesleept nadat meer dan 1.000 Canadese inwoners HIV hadden gekregen via geïnfecteerde bloedproducten aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig. Het Rode Kruis had nagelaten een goede HIV en hepatitis test in te voeren, zelfs enige jaren nadat testen voor deze ziekten beschikbaar waren. De officiële telastlegging werd ingetrokken nadat de organisatie de fout had toegegeven, een gepast excuus had gemaakt en was overeengekomen om de slachtoffers te compenseren. Ze gaven zowel de $5,000 boete, als $1.5 miljoen (niet komende uit donaties) voor beurzen voor getroffen kinderen en ten tweede voor onderzoek naar medische fouten.

Pavlos Gergiou, een Cypriotische visser, besmette zijn Britse minnares, Janette Pink, tijdens een vakantieromance. Mevrouw Pink kreeg het uiteindelijk in 1997 voor elkaar dat de Cypriotische rechtbank hem vervolgde. Hij werd tot 15 maanden gevangenisstraf veroordeeld. Tegelijkertijd maakte de Britse regering bekend dat de 1861 Overtredingen tegen de Wet van Personen werd herzien, zodat de opzettelijke, maar niet roekeloze overdracht van ziekten strafbaar zou zijn met levenslang als maximale straf. Dit is nog niet gebeurd en daarmee is de allereerste rechtszaak van roekeloze infectie in 2003 (zie 'Mohammed Dica').

In 2000 werd bij Feston Konzani, een Afrikaanse asielzoeker wonende in Groot-Brittannië HIV vastgesteld. Hij werd geadviseerd al zijn toekomstige partners hiervan op de hoogte te stellen. Daarna heeft hij seks gehad met drie vrouwen en geen van hen heeft hij verteld dat hij HIV+ is. De vrouwen kregen ook HIV en uiteindelijk vervolgden zij hem. Konzani pleitte dat de vrouwen vrijwillig het risico hadden genomen een SOA te krijgen doordat ze onveilige seks met hem hadden.
In 2004 werd hij veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. De rechter vertelde hem dat deze straf bedoeld was om andere HIV-positieve mensen ervan te weerhouden hetzelfde te handelen.