Bizentaren lumak

Bilbon bizi naiz eta administraria naiz enpresa batean. 6 urteko haurra dut, Mikel. Ama-bakarra naiz. Ama duela gutxi hil zait, eta Mikel eta ni bakarrik gaude Bilbon. Lanaldi osoan lan egiten nuen duela gutxira arte. Orain, amaren laguntzarik gabe, murriztu egin behar izan dut lanaldia Mikel zaintzeko; baina diru aldetik oso justu gabiltza.

Lisboan bizi naiz orain. Herria txiki geratu zitzaidan aspaldi, eta hainbat hiritan probatu eta gero, hemen egin dut habia. Herrian, baziren gustuko nituen mutil batzuk, baina ez nintzen inoiz ausartu hori adieraztera. Erasmus beka bati esker kanpora joan nintzen eta sexualitatearekin nituen mugak gainditu nahian, mutil batekin oheratu nintzen. Hasieran beldur handia izan nuen, baina gustuko izan nuen gero.

Gasteizen bizi naiz, eta duela gutxi hasi naiz depilatzen. Gelan azkenetarikoa izan naiz. Gurasoei ez zien grazia handirik egin, baina konturatu dira ezin naizela gelako estralurtarra izan.
Mutilak bai ondo bizi direla! Ez dute depilatu beharrik, eta ez daukate hilekorik. Ez dira makillatzen, eta ez dute ilea lixatu beharrik!
Puff! Kaka zaharra! Neska izatea tokatu ez zait, ba!

Burua nahasita daukat. Familia ez dut aguantatzen. Zergatik tokatu zaizkit niri guraso hauek? Lagunak dira niretzat garrantzitsuena, eta horiek ere berehala kritikatzen naute. Ez ditut mutilen kirolak gustuko. Lodiegi al nago? Neskekin gusturago sentitzen naiz, baina horietako bat ere ez naiz. Homosexuala izango ote naiz? Hori diote besteek, “armairutik atera, behingoz!”. Penkoak besterik ez dut etxera eramaten, eta? Zertarako balio du ikasteak? Non eta nola bukatzeko?
Desagertu egin nahi dut!

Nire lana eta bizitza maite ditut. Madrilera joan nintzen bizitzera ikasketak bukatu bezain pronto. Enpresa garrantzitsu batean egiten dut lan. Ez dut seme-alabarik, ezta ekartzeko asmorik ere. Nire bikote-laguna eta ni oso lanpetuta gaude astean zehar, eta asteburuetan lagunekin ateratzea, antzerkira edo kontzertu batera joatea, hori dugu gustuko.
Enpresari nire denbora guztia eskaini arren, nire lana ez dute baloratzen. Nirekin elkarlanean ibilitakoak, egun enpresako bazkide dira edo zuzendaritza-postuetan daude; baina niri ardurak eman arren, ez didate ardura-posturik ematen.

Basaurin bizi den gizon jubilatu bat naiz. Emaztea eta biok orain urte batzuk banandu ginen. Bizitzak leku ezberdinetatik bideratu gaitu azkeneko txanpa honetan.
Orain ikasi dut sukaldean aritzen, garbigailua erabiltzen, fakturak eta etxeko ardurak kudeatzen. Gazte-garaian ez nien seme-alabei egun eskainiko niekeen arretarik eman. Nire garaian, aitak bizikletan ibiltzen erakusteko edo larunbateko partiduetara eramateko zeuden. Egun, nire bilobak zaintzen ditut: 3 urteko Nahia eskolara laguntzen dut eta urtebete duen Aitzol zaintzen dut goizetan.
Umeek zoriontsu egiten naute.

Pasaian bizi den brasildar bat naiz. Bi urte daramatzat hemen. Momentu honetan nire lehentasuna lan duin bat topatzea bada ere, ez dut horretarako astirik. Nire beharren artean, hizkuntza ikasteko denbora ateratzea dago. Umeak eskolan dauden bitartean lana bilatzen dihardut. Arratsaldeak umeekin pasatzen ditut. Ez dut lortu hemengo jendea ezagutzea eta beste brasildarrekin elkartzen naiz jolas-parkean.

4 urte ditut. Andoainen bizi naiz eta 2 arreba nagusi ditut. Gaur eskolara joateko arreba baten tutu-gona ederra jantzi dut, koloretako legginsekin batera, gelako Ianire eta Leirek bezalaxe. Amak oso polita nagoela esan dit. Arrebek, ordea, barre egin didate; baina eguneroko kontua da eurek niri barre egitea.
Eskolara hurbiltzen joan naizen heinean, txikitzen joan naiz besteen barreak eta isekak entzunda. Ez nuen entzuten amak esaten zuena, soilik besteen barreak.
2 hilabete geroago, inauterietako eskola-festan, neskek mutil mozorroa jantzi dute, eta mutilak neska jantzita ibili dira. Mutil guztiek jantzi dituzte gonak.

Donostian bizi den gazte transexual bat naiz. Duela urte batzuk ez nuen hitz horren esanahia ulertzen.
16 urterekin izena aldatu nuen, eta Kepatik Irene izatera pasa nintzen. Izen- aldaketarekin nire identitatea eraikitzen hasi nintzen.
Hala ere, beldurtuta nengoen. “Beste izen batekin, ezberdina izatera pasako naiz?”, “Ezberdin ikusiko naute?”, pentsatzen nuen.

Ondarroan bizi den gazte feminista bat naiz. Denbora daroat erabaki hau hartu nahian, eta, azkenik, animatu egin naiz. Uda honetan ez depilatzea erabaki dut. 15 egun iraun du nire iraultzak. Kalean denek buelta hartzen dute gona edo fraka laburrak daramatzadanean. Hondartzan jendea begira gelditzen zait, eta parrandan ateratzen naizenean deseroso nago besteen begiradekin.
Ez dut ulertzen. Mutilek bizarra egiten ez dutenean ez da mundua erortzen. Berdintasunean bizi garela? Zeinek dio?

Maddi Hernaniko sanjoanetan ezagutu nuen. Txosnetan geundela, hurbildu egin zitzaidan, eta hizketan jardun ondoren, leku lasaiago batera joateko proposatu zidan. Nahiko lotsatia naiz, eta poztu ninduen berak iniziatiba hartu izanak.
2 aste pasa ditugu elkarri “whatsappeatzen”.
Gaur Maddi koadrilarekin parrandan joan da Lesakako sanferminetara. Nik, telefonoa eskuan, ez diot begirik kentzen WhatsAppeko ikonoari. 6 ordu dira Maddik ez duela txintik esan, eta online dagoela badakit. Beste batekin ligatuko ote zuen? Zergatik ez du erantzuten?

Ez zait hilekoa jaitsi azkenengo 2 hilabeteetan, baina hilekoa irregularra dudanez, ez naiz kezkatu. Duela hilabete batzuk, ordea, txortan egin nuen kondoirik gabe, baina mutilak ez zuen barnean isuri.Halere, zalantza sortu zait, eta haurdun zauden jakiteko test digital horietakoa erosi eta institutuko komunetan egin dut proba. Baiezkoa eman du. Hamaika ideia nahasi bururatu arren, batzuk argi ditut: ezin diet gurasoei hau kontatu, eta ezin dut umea ekarri.
Eta orain zer? Zein da abortatzeko prozedura? Oraindik legala da? Noiz? Nola? Eta norekin? Zeini kontatuko diot hau?

Bi ume ditut eta sexu-langilea naiz, ez dut beste aukerarik. Puta, prostituta, sexu-langilea? Denak berdinak dira, hau baita nire ogibidea. Ez naute behartu eta ez naiz inoren morroi; baina beste lan bat edukitzeko aukera izango banu, ez nuke honetan jardungo.
Kalean lan egiten duten beste sexu-langile batzuk ere ezagunak ditut. Ni, behintzat, seguruago bizi naiz jakinda eurak ere inguruan daudela; ezagutzen ditut eta elkarri laguntzen diogu.

Zornotzakoa naiz, baina Donostian bizi naiz, han ari naizelako ikasten. Astean zehar, eguerdietan, jantoki batean egiten dut lan eta asteburuetan Zornotzara bueltatzen naiz.
Bollera naiz, lesbiana, homosexuala, eta ez dut hori adierazteko inongo arazorik.
Gustura nago nire sexualitatea bizitzeko erarekin.
Gurasoekin ere zorte handia izan dut, askatasun handienean hezi bainaute. A ze pagotxa!
Besteei ez zaiela horrenbeste gustatzen? Euren arazoa da!

Azkenengo 5 urteetan Zumaian bizi izan naiz nire bikote-lagunak han zuelako pisua erosita. Harreman guztietan bezala, gorabeherak izan ditugu. Hasierako grina, geroko konplizitatea, baita eguneroko tirabirak ere. Azkenaldian, ordea, bolada txar bat baino gehiago izan dugu: egiten nuen guztia kritikatzen zuen, eta haserretzen zenean bizpahiru egunez ez zidan hitzik egiten. Bat-batean, bakarrik ikusi naiz, isolatuta eta txikituta. Ez dit inoiz eskua gainean jarri, baina ez da beharrezkoa izan ni hondoratzeko.

Deustuko gazte bat naiz eta “Pare” talde feministan hartzen dut parte.
Deustuko jaietan matxismoaren kontrako kanpaina abiatu genuen beste jai-elkarte eta erakunde batzuekin elkarlanean. Azkeneko asteburuan, parrandan geundela, pare bat garagardo gehiegi edanda, eztabaida sutsua eduki genuen gazte-talde bateko tipo batek eta biok. Hurrengo egunean, txosnetako paretak margotuta agertu ziren: “Argia feminazi” zioten.

2 uda daramatzat Amaiaren atzetik. Lagunak gara institututik, eta solasaldi luzeak izaten ditugu elkartzen garenean; baina berak ez du ezer gehiago nahi nirekin. Pasa den asteburuan koadrilako Mikel etorri zitzaidan Amaiarekin liatuta zegoela kontatzera. Mikel, koadrilako “buenorrroa” da: gihartsua, kirolaria, guapoa…
Neskek izaera dela garrantzitsuena diote, baina gero denek Mikelekin nahi dute.

Txantrean bizi naiz, tamalez ez Iruñeko erdigunean, eta asteburuetan gauean, gehienetan gurasoak etortzen zaizkit bila.
Aurtengo auzoko jaietan, bi neska gazte erasotu dituzte sexualki, eta horrek gure koadrilako neskoi askatasuna murriztea ekarri du. Gurasoak gainean ditugu, eta ondo pentsatzen dugu gauzak egin aurretik; ahal dela bakarrik ez gara joaten inora, eta etengabe otsoa gainean dugula sentitzen dugu. Zein da otsoa, baina? Hau da nire galdera: erasotzailea edo beldurra bera?

Psikologoak 5 lerro idazteko agindu dit gaurko saioan, “gaixotasuna deskribatzen lagunduko didatenak”, dio berak.
Neure burua ispiluan ikusi eta ez dut gustuko ikusten dudana. Zer ez dudan gustuko? Hankartea, ipurdia, masailak, paparra…

34 arropa-neurria erabiltzen dut, gelako gehienek bezalaxe. Gaixo al nago gutxi jan nahi dudalako? Edo gaixoak mugitu ezin daitezkeen gizenak dira? Arazoa ez naiz ni, arazoa nire gurasoak dute anorexia dudala uste dutelako. Ni ez nago gaixo, nik kontrolatzen dut!

Larunbat gaua. Neska batekin ligatu dut azkenengo tabernan eta nire autora joan gaitezen proposatu diot.
Hasi gara bero jartzen autoan, eta frakak erantzi nahi izan dizkiot arin-arin.
“Argi zegoen txortan egitera gentozela, ez?”, “Zer nahi zuen, bada, eguraldiaz hitz egitea?”.
Berak frakak igo eta lasaiago joateko esan dit. “Kaka!”, pentsatu dut, “moja bat tokatu zait!”.
Ordu erdiz laztantzen eta musukatzen jarraitu eta gero, bere eskua nire zakilera eraman dut, baina ezetz esan dit. Autoaren atea zabaldu diot, eta ospa egiteko esan diot.

Larunbat gaua. Mutil jator batekin ligatu dut azkenengo tabernan eta bere autora joateko proposatu dit. Nahiko mozkortuta nagoenez, ez nekien zer egin; baina, azkenean, joan egin naiz. Nahiko zorabiatuta sentitzen nintzen, eta tipoa berehala saiatu da niri frakak kentzen. Ezetz esan diodanean, tipoak jarrera aldatu du; ez zegoen hasieran bezain jator. Autotik atera nahi izan dut, baina ez nekien nola! Handik gutxira, eskua eraman dit zakilera; argi ikusi dut ez nuela han egon nahi.
Azkenean, atea zabaltzeko eskatu diot eta alde egin dut.

Jon eta biok uda elkarrekin pasatzen ari gara. Denbora asko daramat lagunekin egon gabe, eta asteburuan, Maritxu Kajoira doazela aprobetxatuta, elegante jantzi eta koadrilarekin joan naiz parrandan.
Egun guztia telefonoarekin ibili eta gero, bateria bukatu zait. Autoan lo egin ondoren, gosaldu eta txiri-txiri joan gara bueltan etxera. Telefonoa kargatzerakoan, Jonen 5 dei galdu eta whatsapp-eko 10 mezu nituen. Beldurtu egin naute bere hitzok, eta bere jarrerak ere beldurtu egin nau. Udan bizitakoaz pentsatzen jarri, eta konturatu naiz sakelakoari pega-pega bizi izan naizela. Hau al da Jonek nitaz espero duena? Eta nik, zer nahi dut nik?

Oporretan Cabo de Gatan geundela, larrugorritan, lagun batek argazkiak atera zituen. Argazkiak politak ziren.
Horietako bat bereziki ederra zen. Asko pentsatu barik, ni bakarrik nengoen argazki bat Peruri bidali nion, udako nire lagun bereziari. Ez ginen bikote, baina oheratzeaz aparte, lagun-harremana genuen, edo hori uste nuen nik, behintzat.
Oñatira bueltatu nintzenean, nire argazkia, telefonoz telefono eta sare sozialetan zebilen, eta ordurako beranduegi zen olatu hura gelditzeko.

Pasaiako neska gazte bat naiz. 40 arropa-neurria erabiltzen dut. Nahiko arrunta naiz, baina erosketak egitera noanean, ez naiz horrela sentitzen. Modan jartzen diren arropak gero eta zailagoak dira janzteko; fraka gero eta laburragoak, gero eta pitillo estuagoak, takoi gero eta altuagoak eta ipurdia bistan uzten diguten bikini gero eta estuagoak.
Horren famatuak eta mirarizkoak diren dietaren bat egin beharko dut horrela jantzi ahal izateko?

Aitak beti kontatu izan dit printzesak ez nituela gustuko. Agian ez naiz oso neska normala.
Kontua da, duela gutxi hasi garela gauez ateratzen, eta lagun batzuek mutil-laguna dute dagoeneko. Inbidia diet, baina ni zorrotzagoa naiz, bizitza guztirako maitalea da-eta!
Nik ezin dut irudikatu erromantikoa ez den istorioa. Hitz goxo eta dedikazioz beteak.
Bakarrik gelditzeko beldurra dut, baina sabelean ez ditut tximeletak sentitu oraindik, Kupidoren geziaren arrastorik ez!

Badira 8 urte Bakion Oierrekin bizitzen jarri nintzela. Biok etxetik kanpo lan egiten dugu eta, egia esan, etxeko kontuekin hala moduz moldatzen gara: astean zehar laneko erritmoarekin ezin edo gogo askorik ez dugu izaten eta astebururako uzten ditugu. Puff! Asteburuak… Athleticzalea eta zikloturista da gure mutila; beraz, partidua tokatu edo eguraldi txukuna izanez gero, ez du etxeko kontuetarako denbora lar izaten asteburuetan ere. Nahiko nuke nik ere holako afizioren bat izan! Azkenean, nik egiten ditut etxeko lanik gehienak. Harreman sano eta berdinzalea genuela uste nuen, baina bat-batean zalantza sortu zait.

Gaur emakume eta gizonen berdintasunaz hitz egin dugu klasean. Irakasleak esan digu emakumeek egunean batez beste zaintza-lanei 3 ordu eta erditik gora eskaintzen dizkietela; gizonek, berriz, ordu eta erditik behera. Alde nabarmena, gero! Nik ez dut uste horrela denik, gure etxean ez, behintzat! Gure kasuan, aitak asko laguntzen dio amari, astean zehar berak ematen digu afaria, ontzi-garbigailua ere bere ardura da, eta aspiradora asteburuetan pasatzea ere bai. Zenbat ordu dira horiek? Amak gehiago egiten ditu?